Dawny sierociniec fundacji „Amalienstift", obecnie centrum osób niepełnosprawnych „Caritas". Obiekt został wzniesiony w latach 1892-1894 nad rozlewiskami rzeki Dobra jako sierociniec dla dzieci fundacji „ Amalienstift" powołanej przez księżną Amalię von Dyherrn- Czetritz. Pracami kierował radca budowlany kurii metropolitalnej Josef Ebers, który wprowadził typowych dla siebie form unowocześnionego neogotyku w technice starannego muru z czerwonej cegły licówki. Założenie ma symetryczny trójskrzydłowy układ (podobnie jak wrocławskie wyższe seminarium duchowne na placu Katedralnym , czy klasztoru franciszkanów na wrocławskich Karłowicach autorstwa Ebersa). Najbardziej jednak szokująca jest skala tego obiektu wzniesionego w szczerym polu, poza zwartą zabudową miejscowości i stanowiącego jej dominantę.
W latach 1894-1895 obok sierocińca wzniesiono kościół pełniący funkcję kaplicy, która otrzymała w 1896 r. status kościoła parafialnego p.w. św. Jadwigi. Kościół wzniesiono w stylistyce neogotyckiej z wyraźnie wyodrębnionym transeptem.