MENU
Oblężenie Twierdzy Koźle przez wojska napoleońskie w roku 1807. Źródło: Heimatcalender, 1939.

Dodał: Petroniusz° - Data: 2020-11-05 21:34:24 - Odsłon: 272
Rok 1807

W dniu 2 listopada 1806 roku pierwsze oddziały francuskie wkroczyły na Śląsk. W dniu 18 stycznia 1807 roku generał porucznik Erasmus von Deroy, dowódca Pierwszej Dywizji Bawarskiej, otrzymał rozkaz rozpoczęcia oblężenia Koźla. W dniach 22 i 23 stycznia 1807 roku jednostki tej dywizji dotarły pod Koźle likwidując przednie straże pruskie w Kłodnicy, Pogorzelcu, Reńskiej Wsi i Większycach. Generał Deroy urządził swoją kwaterę w pałacu w Komornie. Według danych francuskich Koźle oblegało 7546 żołnierzy. Obroną twierdzy zajmowało się 67 oficerów i 4249 szeregowych dysponując 229 działami. Dowodził nimi 73-letni komendant twierdzy, pułkownik David von Neumann. 23 stycznia generał Deroy zarządził całkowite otoczenie twierdzy z obydwu stron Odry. Pierwszym drużym sukcesem Bawarczyków było pozyskanie informacji o podziemnym wodociągu wody pitnej biegnącym z ujęć w Reńskiej Wsi do twierdzy i przerwanie dopływu wody do Koźla. 4 lutego o czwartej rano rozpoczęło się bombardowanie twierdzy. Na Koźle spadło 1460 pocisków uszkadzając 1/4 domów mieszkalnych. Od tej pory trwało systematyczne ostrzeliwanie twierdzy, z krótkimi przerwami spowodowanymi niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Choroba pułkownika Neumanna (paraliż) i bunt części załogi w nocy 4 marca ułatwiłyby zadanie oblegającym ale generał Deroy nie wydał rozkazu bezpośredniego ataku na Koźle. Zapadły decyzje aby oblężenie zastąpić blokadą twierdzy. Generał Deroy został oddelegowany do innych zadań a jego miejsce zajął generał Raglowich. Z dnia na dzień pogarszała się sytuacja obrońców Koźla, szerzyły się choroby, zdarzały wypadki dezercji. W dniu 13 marca generał Raglowich zniósł blokadę miasta z prawej strony Odry, co umożliwiło obrońcom zaopatrzenie się w żywność i pobór rekrutów. 7 kwietnia blokadę przywrócono. 10 kwietnia doszło do potyczki wywołanej próbą przerwania blokady przez obrońców twierdzy. 16 kwietnia zmarł na tyfus pułkownik Neumann. Jego obowiązki przejął 71-letni pułkownik Wilhelm von Puttkammer. Blokada spowodowała braki w żywności i umundurowaniu. Szerzył się tyfus. Na spotkaniu w Twierdzy w dniu 2 czerwca generałowi Raglowichowi nie udało się skłonić pułkownika Puttkammera do kapitulacji. Dopiero po pertraktacjach wysłanników księcia Hieronima Bonaparte z dowódcą Koźla, w dniu 10 czerwca zawarto 24-godzinne zawieszenie broni a 13 podpisano akt kapitulacji twierdzy. Zgodnie z nim, zawieszenie broni przedłużono do 16 lipca. W tym dniu kozielska twierdza miała został przekazana "wojskom sprzymierzonym Jego Cesarskiej Mości cesarza Napoleona Wielkiego". Blokada twierdzy trwała, chociaż generał Raglowich zgodził się na uruchomienie wodociągu z Reńskiej Wsi i wznowienie pracy młyna wodnego. 14 lipca adiutant generała Raglowicha poinformował dowództwo twierdzy w Koźlu, że w dniu 9 lipca zawarto pokój w Tylży i przekazanie twierdzy oddziałom francuskim jest nieaktualne. W dniu 17 lipca 1807 roku, w godzinach porannych, wojska Raglowicha opuściły okolicę Koźla kończąc blokadę twierdzy. Z 4316 obrońców twierdzy przeżyło około 1100-1500. Miasto i fortyfikacje zostały w znacznej części zniszczone.
/Petroniusz za "Twierdza Kozielska i jej komendanci", Pacułt Ryszard i Zarzycka Zyta, Kędzierzyn-Koźle, 1997/

  • /foto/3263/3263454m.jpg
    1806 - 1807
  • /foto/329/329208m.jpg
    1807
  • /foto/348/348311m.jpg
    1808
  • /foto/9751/9751456m.jpg
    1808

Śląska Biblioteka Cyfrowa

Poprzednie: Pomiar inwentaryzacyjny zamkowych obiektów Strona Główna Następne: Baszta Montalemberta (Fort Fryderyka Wilhelma)